SARMAŞIK ve GÜNDÖNDÜ

Bir varmış bir yokmuş.

Bahçenin birinde güneşe sevdalı bir Gündöndü yaşarmış
Onun dibinde de gündöndüye sevdalı bir Sarmaşık .
gündöndü nün gövdesine sımsıkı sarılır.yüzünü ona dönsün onu sevsin diye umutla beklermiş
Gündöndü ise her sabah güneş doğduğunda yüzünü sevda ile göğe çevirip hayran hayran güneşe seyredermiş.
Sarmaşıkcık çaresiz daha bir sıkı sarılırmış gündöndüye.
Ama nafile ,gündöndünün aklı güneşte.
Akşam olup da güneş battığında ,sevdiğini yitiren gündöndü boynunu büker içine kapanır kalırmış üzüntüden
Sarmaşık daha sıkı daha sıkı yapışırmış o zaman
Gel gelelim sabah olduğunda gündöndünün yüzünü kendisine çevirmeyeceğini,güneşle gündöndünün arasına giremeyeceğini bir daha anlamış.

Ama bir sabah minik Sarmaşık uyanınca ne görsün
İlk defa sevgili gündöndüsünün yüzü güneşe değil kendine dönük.
Sevinçten az kalsın çığlık atacakmış ki,gündöndüsü öldüğünü anlamış .
Çünkü sarmaşık sevdiğinin yüzünü kendisine çevirmek için onun gövdesine sarıldıkça ,yavaş yavaş onu boğduğunu öldürdüğünü hiç fark etmemiş.

Gündöndü ölünce sarmaşığın sarılacağı bir şey kalmamış
Zamanla oda sararıp solmuş
Sonra çiftçinin biri gelmiş ikisini de bir kenara koparıp fırlatmış..

Kıssadan hisse, bencillik yaparak sevdiklerimizi soldurmayalım. Eğer sevgimiz onlara zarar veriyorsa biraz fedakarlık yapalım…