Yalnızlık...

Yalnızlık...
alışırsın buna.. sonra vazgeçilmez olur..
tehlikelidir aslında ama bir o kadar da güzel..
tehlikelidir; tahammülsüzlükleri getirir beraberinde.. bazen yalnız kalamadığında, ortalık boşalıverse dersin, yalnız kalsam, kendimle olsam.. herkes yok olsa.. ses olmasa.. ya da benim istediğim sesler olsa yalnızca..
tehlikelidir; kuvvetlisindir.. yalnız kalabilen biri kendiyle kendi isteğiyle, kuvvetlidir.. ihtiyaç duymaz kimseye.. tam da bu yüzden tehlikelidir.. ihtiyaç duyduğunda birilerine, hayatına katman zorlaşır o birilerini.. gittikçe zorlaşır.. yalnız kaldıkça zorlaşır.. ya da hayatına katabileceğin insanları seçmen zorlaşır..
yalnızlığın tüm güzelliğine rağmen, onu kıracak birileri girebilirse hayatına, tüm varlığınla ona tutunman gerekir bir yandan.. işte o zaman ödün vermen gerekir.. değecekse sonucuna, seve seve vazgeçilir yalnızlıktan.. sorun odur ki, yalnızlıktan daha sana göresi kolay çıkmaz karşına.. çıkarsa, sadık yari yolla gitsin.. birinin omzuna sevgiyle başını dayamak, tek başına bir yastığa dayamaktan daha hayata göre bir şeydir.. sonunda hep kendimizle olsak da, belki kendimize eşlik edecek bir başka kendimiz de vardır bir yerlerde..
varlığı dilenir her ne olursa olsun.. yoksa da canı sağolsun

senin de canın sağolsun..